Ik werd getroffen door deze uitspraak. Uitgesproken door een bekende van mij die aan kanker is gestorven. Ik heb haar ook gekend en weet hoe sterk zij was. Het was haar motto. Ik herken dat wel. Bij mij is de kanker na de diagnose drie keer teruggekeerd. Iedere keer als je arts meldt dat de tumor weer terug is krijg je een dreun. En die dreun wordt iedere keer harder. Je bent steeds wat langer uit het lood geslagen en hebt meer hulp nodig van je dierbaren.

We weten steeds meer van kanker en zijn daarom in staat om mensen met verschillende behandelingen in leven te houden. Wanneer de eerste behandeling niet lukt, of niet al te lang stand houdt, zoals bij mij, wordt het volgende medicijn ingezet. Er zijn er gelukkig honderden en het is de kunst van de artsen om de juiste voor jou en jouw ziekte, op dat moment, te kiezen. Ja, u leest het goed. Kanker zit niet stil en wacht niet op de genadeklap. Zoals de tumor zich bij mij in 2005 openbaarde, zag hij er in 2008 niet meer uit. Ik verander qua constitutie en ook mijn kanker is aan verandering onderhevig. Daarom is de behandeling van kanker te vergelijken met schieten op een bewegend doel. En dan heb je scherpschutters nodig die weten waar het doel zich bevindt en in welke richting het zich ontwikkelt.

Een uiterst belangrijk instrument om dit doel in het vizier te krijgen en te houden is het in kaart brengen van de afwijkingen in het DNA (het erfelijk materiaal) met een techniek die we sequencen noemen. Eigenlijk wordt uitgerekend hoe het DNA er uit ziet op het moment dat het weefsel door de patholoog wordt onderzocht. Wanneer je dat hebt uitgezocht en dit gebeurt met krachtige computers, dan kun je bepalen welk medicijn voor jouw tumor het beste is om er de genadeklap mee toe te brengen. Gek genoeg kan dit betekenen dat je een medicijn voor darmkanker wel eens zou kunnen inzetten voor de behandeling van borstkanker. Of andersom. Het onderzoek van de patholoog maakt namelijk duidelijk dat een ander medicijn dan gebruikelijk, beter aangrijpt op jouw tumor.

In de Verenigde Staten hebben we de nodige gesprekken gevoerd met topwetenschappers die dit allemaal bevestigen. Het mooie nieuws is dat we in Nederland deze techniek ook beheersen en gaan inzetten. Dat is hard nodig, want wanneer je een medicijn inzet waarvan je kunt uitzoeken dat het niet werkt is dit natuurlijk voor de patiënt heel vervelend. Zij wordt wel ziek van de behandeling, maar het ruimt de tumor niet op. In het ergste geval gaat ze dood. Wanneer er echt niets voor haar ziekte is, is dit vreselijk en onafwendbaar. Wanneer we echter te weten kunnen komen dat er nog andere medicijnen zijn die wel werken, is het noodzaak dit in te zetten. Dan mag het protocol wel een ander medicijn voorschrijven, maar dan wijken we maar van het protocol af. Het gaat er om dat de patiënt er beter van wordt. Letterlijk beter!

Dit gaan we organiseren in Nederland. We gaan patiënten de beste behandeling geven die er denkbaar is, in de beste instituten die er zijn. En die zijn er. In Nederland. Allemaal goed nieuws, dat we met elkaar delen en er voor zorgt dat we de schouders er onder zetten om ons doel te bereiken.

Er is gif en er is hoop. Iedere keer als we afscheid van iemand nemen, worden we nog meer gemotiveerd om die rotziekte te stoppen. Dat beloven we onze dierbaren.

Peter Kapitein
Opgeven is Geen Optie!