Haar noemen we M. Het ziekenhuis waar ze voor darmkanker gediagnosticeerd is en behandeld gaat worden Ziekenhuis-A en de twee andere ziekenhuizen, in dezelfde plaats en die een hoofdrol spelen in dit theater, Ziekenhuis-B en Ziekenhuis-C. De goede verstaander heeft aan een half woord genoeg …

M belt me op en verteld me in tranen dat ze darmkanker heeft. Een schok want M is pas 32 en dan hoor je niet ziek te zijn. In welk ziekenhuis zit je? In Ziekenhuis-A Peter. Goed, daar ga je natuurlijk weg, want daar snappen ze niets van kanker. Ziekenhuis-C is hier excellent in M. Ik ken daar de situatie. Prima artsen en verpleegkundigen, die in een uitstekend team samenwerken en waar de patiënt voorop en centraal staat. Door haar hele setting zijn ze op de hoogte van de meest moderne behandelmethoden en beschikken ze over de nieuwste medicijnen. M twijfelt. Ik hoor het door de telefoon. De dokter lijkt me best goed en is erg aardig Peter. Dat weet ik lieverd en natuurlijk moeten dokters en verpleegkundigen ook aardig zijn, maar dat is niet voldoende. Je lijdt niet aan zweetvoeten. Het gaat om je leven. En dat vergt het beste en met minder ga je geen genoegen nemen. Zeg gewoon tegen je arts dat je naar Ziekenhuis-C gaat. Een lange stilte aan de andere kant van de lijn.

Hoe is je diagnose eigenlijk gesteld lieverd? Met een PET-scan Peter. O, merkwaardig, want die hebben ze niet in Ziekenhuis-A. Nee, dat klopt, maar daar ben ik dan ook voor in Ziekenhuis-B geweest. Nu is er een lange stilte aan mijn kant van de lijn. Lieverd, hoor je wat je zegt? De diagnose kunnen ze niet eens zelf stellen. Ik probeer het nogmaals en zeg weer dat ze naar Ziekenhuis-C moet gaan. Zij is de patiënt en heeft het recht van kiezen voor het ziekenhuis en voor de arts die zij wil. Er valt weer een stilte. Ik voel me een ongelooflijke klootzak worden en een spoor van twijfel bekruipt me nu toch. Doe ik dit wel goed? Maar als ik denk aan al die mails en telefoontjes die ik heb gehad over lange wachttijden, ouderwetse behandelingen, mededelingen over uitbehandeld zijn en die niet bleken te kloppen bij doorverwijzen of bij een second opinion en ga zo maar door, besluit ik door te zetten.

M geeft aan dat ze nog graag moeder wil worden en daartoe haar eitjes laat oogsten en invriezen. Hierop zeg ik dat ook hierin Ziekenhuis-C het beste is voor haar. En weer die verdomde stilte aan de andere kant. En even later zegt M dat Ziekenhuis-A haar voor het oogsten van de eitjes inderdaad heeft verwezen naar Ziekenhuis-C …

De situatie is inmiddels als volgt: de huisarts van M verwijst haar, zonder nadenken en doorvragen, door naar Ziekenhuis-A omdat dit om de hoek is. Ziekenhuis-A heeft geen moderne imaging-technieken voor de diagnose en daarom moet M naar Ziekenhuis-B. Het oogsten en invriezen van de eitjes van M, noodzakelijk om na de chemo nog moeder te kunnen worden, kan ook niet in Ziekenhuis-A en moet in Ziekenhuis-C. Dit, terwijl in Ziekenhuis-C de beste behandelingen worden gegeven, de nieuwste informatie omtrent darmkanker per direct beschikbaar is, een geweldig team van artsen, radiologen, pathologen, verpleegkundigen en wat dies meer zij beschikbaar is, de imaging-technieken op wereldniveau zijn en de gynaecologische faciliteiten voor het oogsten en bewaren van de eitjes zich eveneens internationaal kunnen meten.

Wat doen wij onze patiënten aan? Vanwaar deze waanzin? Kan dit alsjeblieft stoppen en kunnen patiënten nu eindelijk eens gewoon naar het beste ziekenhuis doorverwezen worden in plaats van op de automatische piloot worden doorverwezen? De beste kankerzorg en de toegang tot de beste kankerzorg is een recht. Geen gunst. Patiënten hebben naast dit recht overigens ook de plicht het op te eisen, het te weten en als ze het niet weten, hebben wij, dierbaren van patiënten en patient advocates, de plicht ze te helpen.

Het wordt tijd dat in de hele gezondheidszorg de patiënt het nieuwe referentiepunt wordt. Alles dient aan haar getoetst te worden en als de vraag ‘Is dit in het belang van de patiënt?’ met ‘Ja’ beantwoordt wordt, gaan we het doen en zo ‘Nee’, gaan we het anders doen. Zo simpel kan het leven zijn.