En meer niet. Eigenlijk is het vreemd dat we de meest complexe ziekte ter wereld in Nederland in honderd ziekenhuizen blijven behandelen. Vindt u niet? Kanker kent meer dan honderd varianten en binnen deze varianten kennen we ook weer honderden verschillen. Maar als we nog beter kijken is kanker een ziekte van het individu met een verschijningsvorm die heel individueel is. Zo heb ik het folliculair lymfoom. 25 jaar geleden stelden we een dergelijk lymfoom vast en bedachten dat een R-Chop-behandeling het beste is om te geven. Dat was toen ook zo. Maar bij mij werkte het in 2005 niet. Bij Bas ook niet. Het kwam weer terug en terug. Ook bij Bas. Uiteindelijk is voor mij de oplossing gevonden in mijn donor en leef ik. We zullen niet rusten voor we het antwoord op de vraag hebben waarom Bas dood is en ik leef. Dat antwoord gaat er komen. Immers: Opgeven is geen optie!

Het antwoord zal in ieder geval luiden dat ik helemaal niet dezelfde ziekte heb gehad als Bas, maar dat Bas het Bas-Lymfoom heeft gehad en ik het Peter-Lymfoom heb. Uit deze constatering gaan we op korte termijn de conclusie verbinden dat we voortaan op individueel niveau een lymfoom gaan diagnosticeren en behandelen. De ene keer met een R-Chop, de andere keer meteen maar met een stamceltransplantatie en weer een andere keer pakken we het aan met een medicijn dat vroeger alleen maar gebruikt werd voor een hersentumor. Omdat dat de mutatie in de lymfe het beste blijkt te repareren bij die patiënte.

Om dat vast te stellen zijn zeer goed opgeleide teams nodig met apparatuur die feilloos werkt. En vast heel duur is. Kanker kan je alleen maar goed en snel diagnosticeren wanneer alle expertise aanwezig is en in voldoende mate. Radiologen, chirurgen, pathologen, hematologen, internisten, gynaecologen, urologen en ga nog maar even door. En bedenk: 1 radioloog is onvoldoende. Er zijn er velen nodig. Teams. Daar gaat het om. En deze teams hebben 1 opdracht: ‘Maak deze patiënte beter’. Daarom is het van belang dat deze patiënte niet alleen aanwezig is in het team; zij dient ook actief met haar behandeling aan de slag te gaan. En aan te geven wat ze wil en wat niet. Het team brengt de technische kennis in. De patiënte geeft aan of ze het wil en hoe. Dat is heel lastig in veel gevallen, maar moet wel gebeuren om het beste resultaat te krijgen. Wanneer een patiënte uitgelegd krijgt wat er aan de hand is en wat de opties voor behandeling zijn kijk je haar in de ogen en dan zie je ogenblikkelijk of het overkomt of niet. Zo niet dan leg je het nog een keer in andere woorden uit, want je hebt haar input nodig voor de optimale behandeling. Die kan je alleen maar geven wanneer je haar volledig doorgrondt. Vervolgens moet een behandelplan opgesteld worden. Dat is maatwerk.

Dit diagnosticeren en het opstellen van het behandelplan, alsmede de regie over de behandeling, kan niet in honderd ziekenhuizen in Nederland. Het goede nieuws is dat dit ook helemaal niet hoeft. Twintig centra voor kanker is meer dan genoeg. Afhankelijk van hoe vaak een vorm van kanker voor komt reken je gewoon uit in hoeveel centra een kankersoort behandeld dient te worden. Borstkanker ongetwijfeld in alle centra, evenals prostaatkanker en longkanker. Maar meer zeldzame vormen van kanker kunnen in beperkter aantal centra worden aangepakt. Voor kinderen met kanker is maar 1 centrum noodzakelijk. In deze centra kunnen we de patiënten het beste geven wat ze nodig hebben en meer. Daar hebben niet alleen de patiënten baat bij. Ook hun dierbaren varen wel bij deze centra, want het leidt tot betere behandelingen voor iedereen en daarom zullen meer mensen kanker overleven. Veel meer mensen. En overleven leidt tot meer samenleven. De essentie van leven.

Peter Kapitein
Opgeven is Geen Optie!