Ik kreeg deze regel uit een gedicht voor een zieke vriend van een Alpe d’HuZesser. Ze was de wanhoop nabij en vraagt duizend keer om genezing voor haar lieve vriend. Op een bepaald moment kom je bij het punt van wanhoop. ‘Ik knok toch hard, ik zie vreselijk af en ik geef alles wat ik heb?’ ‘Ik geef niet op, maar waarom is de genezing er nog steeds niet? Ik ben zo ontzettend moe.’ Hoe harder je vecht, hoe meer recht je hebt op genezing. Zo is het toch?

Tegen kanker vecht je en bij vechten win je of je verliest. Maar één ding staat vast; als je niet vecht, worden je kansen kleiner. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je omgeving. Het is geen kwestie van achteroverleunen en hopen op geluk. Bij het gevecht is het echter een misvatting dat je dit alleen doet. Als jij ziek bent zijn je partner, ouders, vrienden en familie ook ziek. Zo is het leven van mijn vrouw al bijna 5 jaar niet wat zij er van verwacht had.

Het gevecht tegen kanker is het gevecht van de patiënt, maar ook het gevecht van de dierbaren en van de artsen. De patiënt geeft niet op, want dan gaat hij dood. De dierbaren geven ook nooit op, want de patiënt heeft steun en liefde nodig. Deze energie is onvoorstelbaar. Met velen laten we patiënten weten dat ze er niet alleen voor staan en dat wat er aan belasting weggenomen kan worden, weggenomen wordt.

De artsen geven ook niet op. Spreek ze daar op aan en laat ze meevechten. Ik heb 2 geweldige artsen. Die vechten door en blijven dat doen. Ik dank mijn leven aan deze mensen en alles wat daar aan onderzoek en behandelingen aan vooraf is gegaan. Mijn artsen worden sterker van iemand die hard vecht om zijn kinderen op te zien groeien en van een man die grootvader wil worden. Ze laten het wel uit hun hoofd om mij op te geven. Maar mijn artsen laten het ook uit hun hoofd om andere patiënten op te geven. Zij hebben voor ogen om ook die andere patiënten een mooi en lang leven te bieden. Laat daarom altijd aan je artsen zien waarom je wilt leven. Een heel eenvoudige vraag: ‘Waarom wil ik leven?’ Het antwoord is lang niet altijd simpel, maar die kloteziekte helpt je wel met het vinden van het antwoord. En als je het antwoord gevonden hebt: deel het met je dierbaren en deel het met je artsen. ‘You need to have Passion.’ Mensen komen in beweging als ze zien waar ze het voor doen. Als jij als patiënt het antwoord op de vraag hebt gevonden en dat met veel passie laat zien en horen, dan gaat je omgeving heel hard voor je vechten. Ook artsen. Alle artsen. Artsen zijn namelijk ook mensen met antwoorden op deze vraag en worden extra gemotiveerd van mensen met passie. Ze herkennen zich in wat jij laat zien. Artsen hebben zelf ook te maken met onvoorstelbare ellende in hun eigen leven. Het verdriet verwerken ze en zetten ze om in kracht. Voor jou. Jouw motivatie, gekoppeld aan hun motivatie maakt het onmogelijke mogelijk.

Achteroverliggen en hopen op geluk en een slechte afloop afdoen met pech, kan altijd nog. Overleven doe je met anderen. Als je overleeft zonder anderen is het weinig zinvol. Vechten doe je dan ook samen en dan beïnvloed je de uitkomst wel degelijk.

Ja, er gaan mensen na een gevecht dood. Dat is afschuwelijk, maar we beloven ze één ding voordat ze sterven: jij geeft mij de energie om nooit op te geven voordat die kloteziekte geen slachtoffers meer maakt. De dood van een mooi mens heeft niets met opgeven te maken!

Peter Kapitein
Opgeven is Geen Optie!