Een hopeloos beroep, maar wel in een hoopvolle tijd!

25 maart organiseerde Inspire2Live een congres omtrent longkanker. Een van de buitenlandse gasten was Benjamin Besse van het Institut Gustave Roussy. Benjamin begon zijn betoog met te vertellen hoe hij zijn vrienden vertelde dat hij longarts ging worden. Hoongelach viel hem ten deel. Longarts? Ben je nou helemaal? Je behandelt kansloze patiënten die hun ziekte nota bene aan hun eigen verslaving en gedrag hebben te danken. Het woord ‘Loser’ werd niet gebruikt, maar wel gedacht. En toch; Benjamin begreep precies waarom hij longarts moest worden. Waarom die patiënten hem nodig hebben. Waarom het de tabaksindustrie is die hen verslaafd heeft gemaakt. En waarom het tot nu toe kansloos was geweest. Tijdens het betoog van Benjamin op het Inspire2Live congres kon je al zien dat hier iemand staat die niet bij de pakken neer zit. Die de optie ‘Verliezen’ simpelweg niet beschouwt. Besse oogt als de topsporter die maar 1 ding voor ogen heeft en alle andere mogelijkheden niet kent. Besse gaat winnen en winnen betekent levens redden. Levens van heel veel jonge mensen. Immers; de gemiddelde roker wordt niet ouder dan 63. Op 63 jarige leeftijd zijn ze als slachtoffer van de tabaksindustrie overleden.

Essentieel is dat we in kaart brengen wat deze longkanker patiënten nu precies mankeren. Welke vorm van longkanker hebben ze? Welke DNA-mutatie is verantwoordelijk voor hun ziekte. Welk bestaand medicijn grijpt hier op aan? Is operatie niet meer mogelijk? Durven we geen risico te nemen? Ook niet in overleg en met goedkeuring van de patiënt? Als 1 ding duidelijk werd tijdens het congres, dan is het wel dat we de longkanker patiënt enorm in de steek laten. We behandelen haar nog steeds in veel gevallen met de oude protocollen. Het is toch onvoorstelbaar dat we voor patiënten in stadium 3 en 4, met vergevorderde uitzaaiingen (60% van de long kanker patiënten), nog steeds het protocol volgen en inmiddels zeker weten dat dit bij ruim 90% van de patiënten niet werkt? We hebben nu beter de mogelijkheid vast te stellen dat het niet werkt (bij borstkanker is dit al scherp, bij longkanker is dit aanstaande) en geven gewoon die chemotherapie. De patiënt wordt strontziek en de tumor slinkt niet. 10 jaar geleden wisten we niet beter, maar nu wel. Dit moet stoppen en dit kan ook. Het is bizar dat patiënten geholpen kunnen worden door het Center for Personalized Cancer Treatments (CPCT), waar vastgesteld wordt van welke DNA-mutatie sprake is en welk medicijn hier mogelijk het best op aangrijpt en dat dit alleen maar mag wanneer patiënten eerst de standaard chemotherapie (nogmaals; waarvan we zeker weten dat het in ruim 90% van de gevallen niet werkt) moeten volgen. En ja; dan is de patiënt maanden verder, ziek en verzwakt en zullen de resultaten van het CPCT ook achter blijven.

Ook heeft Hans Clevers met zijn laboratorium duidelijk gemaakt dat er met zijn nieuwe technieken van organoids zeer zorgvuldig vastgesteld kan worden wat er precies aan de hand is in de tumor. Tumor stamcellen kunnen buiten het lichaam verder gekweekt worden, er kan door middel van DNA sequencing vastgesteld worden welke variant er verantwoordelijk is voor de kanker en door drug screening kunnen in korte tijd verschillende medicijnen buiten het lichaam getest worden en de juiste bepaald worden. En nog steeds geven we patiënten het standaard protocol (ik val in herhaling; waarvan we zeker weten dat het in ruim 90% van de gevallen niet werkt)

Het wordt echt tijd dat we nu eens ophouden met die hopeloos achterhaalde werkwijze van de standaardprotocollen. En dat we de snelheid van ontdekkingen in de wetenschap in de dagelijkse praktijk van behandelen gaan bijhouden. Dat kan. Jazeker. Dat kan. De patiënten werken wel mee. Die gaan immers dood als je ze niet met de nieuwste technieken en medicijnen behandeld. En kom niet aan met het argument dat we de lange termijn effecten van deze nieuwe medicijnen niet kennen. Deze patiënten zijn over 3 maanden dood. Die zijn dolgelukkig met lange termijn effecten. Dat betekent namelijk dat ze op lange termijn nog leven.

Wat heeft dit met Benjamin Besse te maken zult u zich afvragen? Wel heel veel. Hij doet dit namelijk al in Frankrijk. In het Institut Gustav Roussy bepalen ze de DNA mutatie, brengen ze met imaging de tumor goed in beeld, gebruiken ze de informatie van de patiënt optimaal, nemen ze dit allemaal mee in het multidisciplinair overleg en geven ze de beste behandeling met de beste combinatie van medicijnen. En verdomd; het werkt in veel gevallen. Nee, niet in alle gevallen, maar nu gaan alle gevallen dood. ‘It’s all about the balance between risks and benefits’.

Benjamin koos voor het hopeloze beroep en zag dat het een hoopvolle tijd is. Hij geeft hoop aan patiënten.