Een speldenkussen is niets vergeleken bij mij armen! Wanneer je als patiënt overgeleverd bent aan de prikkers van het ziekenhuis, kan je maar beter van de naald houden. Het begint al met het infuus. Dat is een moeilijke, want die moet keurig in het bloedvat en mag niet door de onderkant je arm in verdwijnen. Een gaatje is desastreus: de chemicaliën verdwijnen dan rechtstreeks in je arm en verwoesten alles wat ze tegenkomen. Vervolgens krijg je tijdens de behandeling iedere dag een prikker aan je bed. Vaak een Aio die mag oefenen. Nog maar net van de sinasappel af (daar starten ze tijdens de opleiding mee), mag je als patiënt als proefkonijn dienen. Na de behandeling volgt wekelijks 2 keer prikken en soms vaker om te controleren of het goed gaat met de bloedwaarden en je klaar bent voor de volgende ronde.

Regelmatig zien je armen blauw van de bloeduitstortingen. Dit heeft 2 oorzaken: je wordt veel geprikt en dat gaat soms fout. Dan vinden ze het vat niet en prikken toch door. De tweede oorzaak is dat je door de chemo laag in je bloedplaatjes zit. Bloedplaatjes zorgen voor de stolling en als de waarde laag is, leidt dat tot blauwe plekken omdat het wondje in het vat niet dichtgaat. Onderhuids bloedt het dan door en dan is het mooie er bij je armen er wel van af. Gelukkig komt het allemaal weer goed en kan ik over een paar maanden weer prima voor de kramen langs. In de zomer of op de Canarische eilanden, laat ik ze weer mooi bruin branden.

De derde kuur staat op het punt aan te vangen. Donderdag 17 april start de DHAB-kuur en dat betekent in het ziekenhuis (4 dagen) relatief weinig problemen, maar eenmaal thuis is het licht voor een paar dagen uit. Slapen. Dat wordt het tijdverdrijf.

De derde kuur moet flink huis houden. De tweede kuur, VIM, heeft niet gedaan wat het beloofde: schoonmaken. Op de CT-scan is goed te zien dat de kanker minder wordt, maar niet voldoende om Marie José tevreden te stellen. We hadden een 50%-reductie van de kanker moeten zien, maar die is er niet. De tweede DHAB-kuur moet het dan wel erg goed doen om alles weg te krijgen. Langzaam, daar is ze goed in, bereid ze mij voor op de stap die na de DHAB-VIM-DHAB-kuur komt als de kanker hardnekkig blijft: BEAM-autoloog. Een zware chemokuur (BEAM), gevolgd door het terugplaatsen van mijn eigen stamcellen (autoloog). Deze liggen al sinds oktober 2005 op mij te wachten bij de bloedbank. De BEAM-autoloog duurt 5 dagen en dan mag je naar huis ‘als er 3 weken volledige verzorging voor je is’. Zeg kom, dat heb ik nog nooit nodig gehad. Oké, vermoeid en veel slapen, maar na een paar dagen ben ik er weer hoor. Marie José kijkt me aan en meldt kort, vriendelijk en tegelijk hard: ‘Ook jij gaat onderuit Peter. En ook jij hebt die verzorging nodig en gaat die krijgen’.

Eerst de DHAB-kuur. Dan zien we wel wat er gedaan moet worden. Liever niet nog een zwaar traject, maar ja, ik heb dat motto bedacht: Opgeven is Geen Optie!

Ik kom thuis, geef Marjolijn een knuffel en kruip tegen mijn jongens aan. Ik voel hun warmte, veiligheid en afhankelijkheid. Ik voel vooral hun liefde. Ik verlies mijn twijfel en mijn angst.

Er is maar 1 weg te gaan.

Peter Kapitein
Opgeven is Geen Optie!