Herstellen, dat had ik jullie beloofd. Ik zou herstellen van de zware klim en behandelingen die gesymboliseerd worden door de aankomst in het dorpje La Garde, de zevende bocht van de Alpe d’Huez. Wat ik gedaan heb, heeft weinig met fysiek herstellen te maken, maar alles met prepareren voor de volgende opdracht in het ziekenhuis: mentaal opladen voor de eerste stamceltransplantatie. Ik ben met meer dan 1000 schitterende mensen naar Frankrijk getogen en heb daar een evenement meegemaakt dat zijn weerga niet kent. Alpe d’HuZes is boven zichzelf uitgestegen en heeft laten zien dat grenzen niet bestaan. Hoogstens in je hoofd, maar daar denk je ze weg. Zeker als je je angst laat vallen. Prachtige dingen komen tot stand wanneer jij het wilt en wanneer je er met mooie mensen heel intens aan werkt en niet opgeeft.

Ik ben om 5 uur in de middag op mijn fiets gestapt in de wetenschap dat mijn lijf niet sterk genoeg zou zijn om de top te halen. 2 dagen daarvoor had ik een lichtere col beklommen en klapte uit elkaar van vermoeidheid. Mijn bloedwaarde voor het zuurstoftransport (de rode cellen) zijn nog veel te laag na de laatste chemo en daardoor werd mijn hartslag erg hoog. Ik bereikte een maximum hartslag die ik sinds 1995 niet meer heb bereikt. Dat beloofde niet veel goeds voor de beklimming van de zwaardere Alpe d’Huez op 5 juni. Of toch wel?

5 juni was een andere dag. Dat is een dag waarop het onmogelijke mogelijk wordt en waarop het wel degelijk te doen is om, 4 weken na een laatste zware chemo, de top te bereiken. Daar heb je overigens niet alleen wilskracht voor nodig, maar ook de steun van hele mooie mensen. En die steun was er volop. In formatie zijn we naar boven geklommen. Een groep van zeker 25 renners begeleidde me en werd groter en groter. Af en toe moest de hartslag even naar beneden en heb ik gerust met zwijgende aanmoedigingen van mijn peloton! Het is ongekend wat dit aan steun heeft gebracht. Na een paar minuten stapten we weer op en reden door. Geïnterviewd door Radio2, Robert Jan Booij en aan de finish door niemand minder dan Bert Kranenbarg. Was het zwaar? Jazeker Bert, erg zwaar, het was niet te doen, maar daarom toch gedaan. Was het geweldig? Ja, natuurlijk Bert, was het geweldig. Het was zo onvergetelijk en zo nodig. Opgeven is Geen Optie! Daar ga ik voor in het leven, dat wil ik laten zien en dat laat ik zien. Met kanker kan je een heel eind komen. Sportief gezien in ieder geval aan de top van de Alpe d’Huez. Menselijk gezien kan je met al je dierbaren een geweldig leven leiden. Daar moet je wel wat voor doen, maar daar krijg je dan ook wat voor terug!

Geen finish is zo mooi als die met een peloton van dierbaren over de meet komen, begeleid door je meerennende zoontjes, opgewacht door je lieve vrouw en daarachter je huilende ouders. De rillingen lopen over mijn lijf, de tranen over mijn wangen, maar tegelijkertijd stap ik lachend van mijn fiets. Het gaat er om hoe je naar de prestatie kijkt. 9 maanden geleden trapte ik op 1 september 7 keer relatief gemakkelijk die berg op. Nu met extreme moeite 1 keer. Dat is verlies van conditie, van kracht en dat is verdriet. Nu trap ik echter wel na 3 zware chemokuren, waarvan de laatste kort geleden, 1 keer, zij het met extreme moeite, die Alpe op. Dat is overwinnen, dat is Opgeven is Geen Optie! En dat is ongelooflijk lachen!

Even de top van de Alpe d’Huez aangetikt. Snel terug en ik spreek jullie als ik bocht 11, na de eerste stamceltransplantatie, achter de rug heb.

Peter Kapitein
Opgeven is Geen Optie!