Kort geleden is de broer van mijn arts overleden. Daar schrok ik van. Ik wist dat hij ernstig ziek was en niet meer genezen kon worden, maar toch past het niet in je denken dat artsen, of familieleden van artsen, doodgaan. Als je er over nadenkt is het natuurlijk logisch dat dit kan gebeuren, maar leven met kanker is niet rationeel en dan is de dood van mensen aan kanker altijd beangstigend en vreet aan je zelfvertrouwen. Je sterft zelf een beetje.
Ik ben op weg naar bocht 3 en er is geen wind. Het gaat goed en gemakkelijk. Ik bouw de afstotingsremmers af en verwacht in februari hiervan verlost te zijn. Ik zwem, fiets en loop weer heerlijk en mijn conditie wordt met de week beter. En toch, het einde van de klim nadert, krijg ik soms twijfels. Vooral als andere en dierbare kankerpatiënten sterven.
Zo is Dirk Witteveen, directeur van De Nederlandsche Bank, gestorven na 14 maanden strijd. Een mooi mens met een geweldige kijk op het leven. In die 14 maanden heb ik veel geleerd van deze wijze man. Toen Dirk stierf heb ik lang met mijn hoofd in mijn handen zitten janken. Mooie mensen mogen niet sterven.
Angelo Slootjes is op 11 juni gestorven na jaren geknokt te hebben. Een jaar daarvoor had hij me beloofd mee te gaan naar Alpe d’HuZes en mee te fietsen. Het is er niet van gekomen. De Sloot is gestorven en heeft het evenement op de webcam en de radio kunnen volgen. Toen ik van zijn dood hoorde startte mijn eerste stamceltransplantatie. Ik zat alleen in het AMC, er was net een infuus ingebracht en ik wist me geen raad. Ik stond tegen een wildvreemde vrouw geleund en huilde. Minuten lang. Mooie reuzen mogen niet sterven.
Marja van der Molen is aan kanker overleden omdat zij voor het leven van haar zoontje koos. Zij was zwanger toen ze ziek werd en heeft bewust de behandeling uitgesteld tot na de geboorte. Wetende dat dit haar dood konetekenen en hopende op een wonder. Marja is gestorven op 18 oktober. Ik ontving het sms’je toen ik uit een vliegtuig stapte in Istanbul. De volgende dag moest ik presenteren en had een foto van haar in mijn presentatie opgenomen. Een internationale zaal heeft meegemaakt hoe moeilijk ik het met haar dood had, maar heeft ook gehoord hoe geweldig haar besluit was. Mooie moeders mogen niet sterven.
Deze mensen staan symbool voor hen die ik zag sterven en een Goed, Gelukkig en Gezond leven met kanker hebben geleefd. Zij hebben gedaan wat zij nodig vonden en zich niet laten leiden door wat anderen ze oplegden. Het was hun beslissing om zo te leven.
Ik ga verder en put kracht uit hun dood. Wetende dat het nog steeds heel hard nodig is dat we nooit opgeven bij het gevecht tegen kanker en de strijd voor het leven! Het heeft geen pas om te zeggen dat het lot zijn beloop heeft gehad en dat het zo goed is. Dit hoor ik de laatste tijd net iets te vaak. Ja, uiteindelijk gaat iedereen ergens dood aan. Maar liever wel op hoge leeftijd! Deze kanjers waren veel te jong en hadden recht op een langer leven. Ze leven voort in onze gedachten. Dagelijks. Hun dood geeft energie aan al die mensen die nooit opgeven en zich blijven inzetten totdat de laatste vorm van kanker op z’n minst chronisch is geworden. Dat is het mooie van dit gevecht: het geeft zoveel energie om door te vechten wanneer je een dierbare ziet vechten en soms ziet sterven. Gelukkig genezen steeds meer mensen en weet je dat het gevecht geen zinloos gevecht is. De strijd is lang en vermoeiend, maar wordt gewonnen. Dat is zeker. Dat is geen geloof, geen hoop, dat is vertrouwen en weten!
En als kanker een chronische ziekte is geworden? Dan willen we best nog even doorgaan.
Peter Kapitein
Opgeven is geen optie!