Een tandemtransplantatie, dat is het mooie woord voor de behandeling die ik onderga als vervolg op de 3 chemokuren die ik vanaf maart heb gehad. De eerste stap, een combinatie van 6 dagen zware chemo en een stamceltransplantatie van mijn eigen stamcellen om mijn vernietigde beenmerg weer te herstellen, zit er op. Het zouden 4 stevige bochten worden, maar ik ben na de succesvolle transplantatie op een of andere manier verkeerd gereden op de Alp d’Huez en heb er nog een paar bochten bij moeten pakken. De weg kwijt raken op de berg met maar 1 grote brede weg kan alleen maar als je even van de wereld bent en dat is dan ook precies het geval geweest. Na 5 dagen heerlijk thuis herstellen van de transplantatie, liep ineens de koorts op en was een Stafylokokinfectie een feit. Een vervelende bacterie die mij drie dagen 40 graden koorts heeft bezorgd. Dan raak je niet alleen de weg kwijt, maar als je zo hoog in je rondetijden zit en geen weerstand hebt, word je ook bang. Bang om er tussen uit te knijpen. Bang om al die prachtige mensen niet meer te zien en bang om datgene wat er echt toe doet, te moeten verliezen.

Wat voelde ik me beroerd en even, gedurende 3 dagen waarin de antibiotica maar moeizaam aansloeg, raakte ik door de koorts toch in een wat sombere stemming. Ik dreigde mijn positieve instelling te verliezen. Je kijkt op zo’n moment de dood toch dieper in de ogen dan dat je het leven toelacht. Je realiseert je dat je tegen een sluipmoordenaar vecht die op onverwachte momenten toe kan slaan en soms ook werkelijk toeslaat. Het is dan altijd heftig en gevaarlijk. Of het nu de kanker zelf is, een longontsteking als gevolg van de chemokuren of, zoals nu, een Stafylokokbacterie.

Opgeven is Geen Optie biedt dan vanzelfsprekend de oplossing. Strijden met een sterk doel voor ogen zorgt er voor dat je, met hulp van goede artsen en medicijnen, er weer bovenop komt. Na 3 dagen zakte de koorts licht en na inzet van een zwaarder antibioticum helemaal. Het merkwaardige is dat je dan na 6 dagen weer naar huis gaat en je je alleen door redeneren en herinneren nog beseft in wat voor gevaarlijke situatie je eigenlijk verkeerd hebt. De lach verscheen weer op mijn gezicht en ik ben weer die vent met dat ongeneeslijke optimisme.

Ik rust veel, erg veel. Een stamceltransplantie met voorafgaande hoge dosis chemotherapie is echt wat anders dan een ‘gewone’ chemokuur. Het woont je uit, het sloopt je en het is 24 uur per dag bij je. En het maakt je, als je niet uitkijkt, somber. Het herstel duurt namelijk veel langer. Voor een ongeduldige vent als ik, veel te lang. Klim ik normaal na 4 dagen weer voor 40 kilometer op de fiets, nu fiets ik na 3 weken 8 kilometer op mijn stadsfiets en ga vervolgens een uurtje slapen. Wel heb ik regelmatig gewandeld om toch te bewegen en lekker buiten te zijn. Het maakt allemaal niet uit; het herstel is er en neemt nu met de dag toe.
Het leven blijft geweldig, maar voltrekt zich even iets langzamer. Die overdrive vinden we over enkele maanden weer en dan pakken we alles weer op, want dan ben ik genezen. Gewoon, omdat ik de 2 beste artsen van Nederland heb, omdat ik de mooiste hulp van de mooiste mensen heb, omdat ik een ijzersterke kop en een sterk lichaam heb, maar vooral omdat ik zo helder voor de geest heb waar ik het voor doe. Het mooiste dat er in het leven is: doorgeven wat van belang is aan mijn kinderen.

Peter Kapitein
Opgeven is Geen Optie!