Bocht 1 betekent dat de finish voor je ligt en je nog een rot stuk van zo’n 600 meter tegen 11 procent hebt te gaan. Daar trek je jezelf altijd doorheen, want je weet dat aan het eind van die 600 meter het ineens vlak wordt en de finishstraat een zegetocht wordt. Desnoods verrot, maar je hebt het gehaald.

Ik zit nu zo laag in mijn afstotingsremmers dat er wat afstoting op gang is gekomen. Mijn huid is gortdroog en schilfert enorm. Toen Henk me zag was zijn reactie er echter één van opluchting: ‘Ah, je hebt wat afstoting, dat is een goed teken, want dan komt de afstoting van je donor tegen de tumor ook op gang. Die droge huid krijgen we er met een zalfje wel onder, maar weet dat je nu een grote kans hebt dat de tumor in remissie raakt’. Henk is engel. Net als ik ziet hij altijd het positieve. Ik laat me er dan ook gemakkelijk van overtuigen dat het goed nieuws is. Een dag later heb ik zalfjes waar Jane Fonda jaloers op is en ik smeer dat het een lieve lust is. Mijn huid voelt weer zo glad als die van een pasgeboren baby. Ik moet echter de afstotingsremmers nog langzamer afbouwen. ‘We nemen er iets meer de tijd voor om je te laten wennen aan je nieuwe afweer Peter, maar het gaat goed!’.

Als kankerpatiënt ben je voortdurend met je ziekte bezig. Niets nieuws, maar het wordt angstig als het met een dierbare niet goed gaat. Mijn moeder ligt in het ziekenhuis. Aanvankelijk voor een heupoperatie, maar gedurende de behandeling ging het niet goed met haar. Maag- en darmklachten, stevige misselijkheid, enorme zwellingen door vochtophoping en veel pijn. Angst overviel mij. Het zal toch niet zo zijn dat ik straks van mijn kanker af ben en zij mij aflost met de behandelingen?

Kanker is een sluipmoordenaar die nooit opgeeft. Steeds duikt het op uit onverwachte hoek en als het niet bij jezelf is, dan wel bij anderen die je lief hebt. Kanker is een ziekte die je mentale weerbaarheid steeds weer op de proef stelt en zich niet snel gewonnen geeft. Alleen heeft hij nu met iemand te maken die zichzelf heeft voorgenomen desnoods met kanker 87 te worden. En de karaktereigenschappen die dat mogelijk maken, dat doorzettingsvermogen en dat eeuwige optimisme, heb ik van mijn moeder. In de afgelopen week wisselden de momenten van angst zich af met momenten van vreugde en de laatste emotie heeft gewonnen. De klachten van mijn moeder zijn onder controle en terug te voeren op lichamelijke kwaaltjes die goed te verhelpen zijn. Vervelend, maar leefbaar.

Houdt de angst voor kanker ooit op? Nee, die houdt nooit op. Dan zit er maar één ding op en dat is er mee te leven. Stel je er op in en vecht er voor om de gedachten dat achter ieder pijntje, ieder bultje en ieder vlekje, die kloteziekte zit, uit je geest te bannen. Dat is niet eenvoudig, maar wel te doen. Voor iedereen. Ook voor de zwaarmoedige onder ons. Ook jij moet je realiseren dat leven met kanker een enorme impact heeft op het leven van je dierbaren. Dan is het ook jouw taak om er voor te zorgen dat deze dierbaren een leuk leven hebben en mocht het onverhoopt niet goed aflopen, toch een mooie tijd met jou hebben. Het is jouw opdracht te zorgen voor een dikke glimlach op het gezicht van je nabestaanden als ze aan je terug denken. Hoe moeilijk ook. En dan merk je dat niet alleen het leven van je dierbaren leuker wordt, maar ook dat van jou!

Het blijft 9 maart Henk. Dan kom ik weer bij je en ben ik genezen. Nog wel met een beetje medicijnen, maar ik heb het mijn grootvader belooft: Op uw verjaardag ben ik genezen Opa.

Peter Kapitein
Opgeven is Geen Optie!