Het leuke van een beklimming bij Alpe d’HuZes is dat je na de finish nog niet klaar bent. Dan komt het toetje en ga je met een heleboel mooie mensen nagenieten.

‘Hoe is het nu om als genezen door het leven te gaan Peter?’ Deze vraag is mij de afgelopen weken vaak gesteld en het antwoord was steeds: ‘Geweldig!’. Natuurlijk is het geweldig om genezen te zijn. Toch kijken sommigen me aan en lees ik in hun ogen de vraag hoe ik zo zeker weet dat ik genezen ben?

Van kanker genees je niet. Kanker blijft weg, maar is er toch ook weer altijd. Geen dag gaat voorbij of ik denk er aan. Geen avond gaat voorbij of ik val er mee in slaap. Ook nu de kanker mijn lichaam verlaten heeft, want het kan altijd terugkeren. We dwingen medici bijna om een verklaring af te leggen dat het nooit meer terugkeert, maar deze verklaring zul je nooit krijgen. Geneeskunde is geen Wiskunde of Natuurkunde en leeft op statistieken. De kans dat het bij mij nu definitief wegblijft, ligt tussen de 60 en 70%. Dat is een prachtig cijfer, maar geen honderd. Op dit moment ben ik kankervrij en zal over enige tijd weer een onderzoek krijgen om dit te bevestigen, dan wel te ontkennen. Ik ga uit van de eerste situatie totdat het tegendeel bewezen wordt. In het laatste geval is de kanker teruggekeerd en staan we weer onderaan die berg en stappen we opnieuw op. Daar helpt niets tegen. Of toch wel?

Goed, Gelukkig en Gezond leven met kanker helpt hier wel degelijk bij. Ik heb het al enige jaren verkondigd en ondervind het nu zelf aan den lijve.

Ik steek mijn kop niet in het zand door te vertellen dat ik genezen ben. Integendeel, ik weet met welk een sluwe vos ik te maken heb. Ik ben tot mijn tanden gewapend om de volgende aanval af te slaan. Mijn conditie is weer enorm. Op 4 juni fiets ik 6 keer de Alpe d’Huez op. Samen met 1250 andere kanjers. Ik geniet met volle teugen van mijn gezin. Ik zie mijn twee jongens kampioen worden in hun sport (judo en turnen) en uitstekende resultaten behalen op school. Ik zie mijn vrouw weer een eigen leven ontwikkelen. Iets wat zij lange tijd niet heeft kunnen doen en waar ik mee zit, want ik veroorzaak dit. Ongewild, maar wel als resultaat. Het is dan ook prachtig om te merken dat het allemaal weer tot rust komt en in zijn voegen valt. Op mijn werk gaat het weer prima en Alpe d’HuZes draait op volle toeren. We zijn het offensief aan het opvoeren om de Overwinning op kanker mogelijk te maken. Mijn motivatie in het leven is krachtig en sterk genoeg om recht overeind te blijven staan. Ik vul mijn dagen met positieve impulsen om negatieve gedachten de baas te kunnen. Ook als het eens tegenzit. Een dag telt 24 uur. Ik slaap er 8, geef er 1 aan de kanker en de andere 15 zijn voor mij.

Ik steek mijn kop niet in het zand, maar heb met mijzelf afgesproken dat het leven geweldig is en het iedere dag waard is om geleefd te worden en te leven met iedereen en alles dat mooi is. De dagen, weken, maanden en jaren zijn voor mij en mijn dierbaren en niet voor mijn kanker.

Op 4 juni stap ik over van mijn geweldenaar in het UMC Utrecht naar mijn fantastische arts in het AMC. Op 4 juni zet Henk Lokhorst mij om 5 uur in de ochtend op de fiets en haalt Marie José Kersten mij er 6 beklimmingen later weer van af. Ik blijf langer het AMC bezoeken voor controles dan Marie José Kersten daar werkt. En dat is niet omdat zij volgend jaar vertrekt!

Dat mag ook niet, want dan moet ik weer naar een ander ziekenhuis.

Peter Kapitein
Opgeven is Geen Optie!