Voor de beantwoording van de vraag hoe je dat doet: ‘Kanker en werk’ heb je er twee nodig. Een patiënt en een werkgever. En eigenlijk is het antwoord op de vraag simpel: ze moeten het alle twee willen en doen. En zoals bij zoveel dingen willen we veel en doen we weinig. Iedereen weet dat zoveel als mogelijk is doorgaan met het leven zoals je dat leidde voordat je de diagnose kreeg, het beste is om door je behandelingen heen te komen. ‘Doe zo normaal mogelijk’ noem ik dat in mijn boek ‘Ik heb kanker’. Je past je natuurlijk aan de nieuwe omstandigheden aan. En dat zal best vaak betekenen dat je niet meer 5 dagen werkt. Of dat je geen 8 uur per dag meer maakt. Niettemin, werken is voor veel mensen een zinvolle invulling van hun leven en dient daarom ook doorgang te vinden. Aangepast en doorgang. Het mooie is natuurlijk dat dit in een aantal gevallen ook op prachtige wijze gepraktiseerd wordt. En daar word ik heel vrolijk van.

Om te werken met kanker heb je natuurlijk ook een werkgever nodig. En deze werkgever moet ook even over een drempel heen. Want weliswaar is het maatschappelijk steeds meer aanvaard dat er openlijk over kanker gesproken wordt; voor veel werkgevers is het nog lastig om een kankerpatiënt te benaderen en aan te sporen op een wellicht aangepaste wijze aan het werk te blijven. Ik houd van positieve voorbeelden. Bij De Nederlandsche Bank wordt hier op een mooie en soepele wijze mee om gegaan. Toen ik ziek was belde de bedrijfsarts iedere 6 weken even op en namen we alles door. Op een prettige manier vroeg ze mij het hemd van het lijf. Ik bleef werken en als het erg heftig was, bleef ik een week thuis. Maar in het algemeen liep ik er goed doorheen. De bedrijfsarts was direct en vriendelijk. Zo ook mijn manager. Ze stelde alle vragen die ze moest stellen om te bepalen of het goed met me zat bij het werk en het voelde nooit beklemmend. Het is een gave! Ja, het is een gave en toch kan je het ook leren. Afkijken mag. Als je er zelf moeite mee hebt als manager, vraag aan iemand die je het goed en makkelijk ziet doen, hoe ze dit oppakt?

En werk na kanker? Komen kankerpatiënten makkelijk aan het werk? Nee, dat komen ze niet en dat is bijzonder spijtig. En hoeft ook niet. Kankerpatiënten zijn zeer gemotiveerd om te werken. Ze plukken de dag en zijn zeer opgewekt (immers, iedere dag is een geschenk). Toen ik van werkgever wilde verwisselen, solliciteerde ik bij De Nederlandsche Bank met een kaal chemo-hoofd. Ik wist wat ik waard was en tevens dat bij mij de kanker lang weg zou blijven (ik heb een ongeneeslijke vorm van kanker die hardnekkig bleek terug te keren).  En als je weet dat je een fors aantal jaren ziektevrij bent, waarom zou je dan als werkgever deze mensen niet aannemen? Wat is het risico? En al helemaal in vergelijking tot een ongezond levende roker die een stevig overgewicht heeft? Waarom die wel aannemen en die gemotiveerde ex-patiënt niet? Ik werd gewoon aangenomen en toog aan het werk. Tot op de dag van vandaag (7,5 jaar later) hebben we daar beiden geen spijt van. Veel werkgevers kunnen hier een voorbeeld aan nemen. En een aantal doen dit ook al.

En toch moet het natuurlijk veel beter in Nederland. Isabelle Lebrocquy doet hier onderzoek naar en doet voorstellen voor verbetering. Hiertoe vraagt ze om een enquête in te vullen die haar van de vereiste data voorziet. De link naar de enquête is: www.werkbijkanker.nl. Vul deze enquête alsjeblieft massaal in. Het helpt de patiënt echt. Isabelle is een van de meest gepassioneerde mensen die ik ken. Ze gaat door muren om ex-patiënten aan het werk te helpen. Helpt u haar? Het kost maar een paar minuutjes.