De zesde bocht? Waar zijn de vierde en de vijfde gebleven?

De beklimming van de Alpe d’Huez kent 21 bochten, haarspelden en telt van bocht 21 beneden naar bocht 1 boven. De beklimming van de eerste 6 zijn de zwaarste, denk je. La Garde is het bergdorpje dat in de zesde bocht van beneden ligt en is een feest om te bereiken, want dan heb je er 6 bochten, 3 kilometer met gemiddeld 12% en een heleboel ellende opzitten. Daar zijn de vierde en de vijfde bocht gebleven. Ik heb er een heleboel ellende opzitten en geniet even van de sfeer in La Garde. Ik geniet omdat ik een paar zakjes bloed krijg. Dat is leuk en lekker. Ze waren ook nodig, want een trap was al een aardige beklimming, maar toch, het voelt fantastisch. Per zakje stroomt er energie in mijn vermoeide lijf en het geeft het oppermachtige gevoel naar al die andere wielrenners dat mijn bloeddoping legaal is! Wat zal ik straks fietsen.

De derde kuur doet zijn werk, zoals de eerste zijn werk heeft gedaan. Vernietigend voor de kanker en het gezonde lijf, maar de zwellingen verdwijnen als sneeuw voor de zon en dat geeft veel positieve energie. Na anderhalve week keert ook je smaak weer terug. Je merkt ineens dat er verschil zit in salami, kip-kerry-salade en hagelslag.

Na deze kuur richt ik me op Frankrijk, de week van Alpe d’HuZes. Maar ja, ‘nog wel even een tussenkuurtje Peter. Je kunt het risico niet lopen dat de kanker terugkeert’. Marie Jose is streng, heel streng, maar heeft gelijk. Nu doordrukken. Waar ik al rekening mee hield en nu gaat gebeuren in juni is het eerder genoemde BEAM-autoloog-traject. BEAM zijn medicijnen en verwoesten je beenmerg zodanig dat het er niet meer is. Er stroomt dan water door je aderen en dat maakt je vatbaar en moe. Na de BEAM krijg ik mijn eigen stamcellen weer terug om te herstellen. Die zijn in 2005 geoogst en gaan nu wonderen verrichten: tot in de diepste diepten de kanker weg schroeien. Daarna ben ik schoon genoeg om in augustus de donorcellen te ontvangen en de oorzaak van mijn ziekte te lijf te gaan. Ik ga voor genezing. Deze keer neem ik met minder geen genoegen en mijn artsen ook niet. Een joint venture van de patiënt met een sterk lijf, een harde kop en zijn sterke drang om grootvader en 87 te worden en 2 briljante artsen die met hun kennis en ervaring het beste geven dat ze hebben.

De maand juni begint waanzinnig met de Week van Alpe d’HuZes. De rest van de maand ga ik ervaren wat het is om patiënt te zijn en verzorgd te worden door prachtige verpleegsters en na 10 dagen ziekenhuis nog 2 weken door mijn schitterende vrouw. Mantelzorg heet dat. Ik zie mijzelf helemaal zitten in de tuin, aan de schaduwzijde en een deken over de benen. Een geruite deken! Het gevoel van de Toverberg van Thomas Mann overmant me.

Juni wordt een maand met 2 kanten, maar één ding staat vast: de ervaring van Alpe d’HuZes, het knokken voor een ander en het delen van dat prachtige gevoel van liefde voor elkaar zorgt er voor dat de daaropvolgende weken zonder klagen gedragen worden.

Zoals mijn grootvader altijd zei: als je 1 dag ellende hebt, moet je aan de volgende denken. In die volgende dag lopen mijn mannetjes weer rond. Lach op hun gezicht, ondeugd in hun blik en met vertrouwen knipogend naar hun vader.

Peter Kapitein
Opgeven is Geen Optie!