Je hebt bocht 5 achter je liggen en je rijdt naar bocht 4. Het aardige is dat dit de overgang is naar de beslissende fase in de beklimming van de Alpe d’Huez. Van bocht 4 naar bocht 3 is het soms loodzwaar. 10 tot 11% en een tegenwind die over de top van de berg valt en recht in je gezicht waait. Het is er ook wel eens rustig of windstil. In dat geval voel je die stijging niet. Je weet dat het gaat lukken en het einde van de beklimming gehaald wordt.

Zo is het ook met de fase van mijn behandeling. Al weken gaat het goed, voel ik me sterk en wordt mijn conditie beter. Afgelopen vrijdag zat ik op een fiets met conditietest en deze gaf aan dat ik de conditie van een 46-jarige heb. Niet gek voor iemand van 48 met dit jaar drie hoge dosis chemokuren en twee stamceltransplantaties. Ik train de komende weken op advies en schema’s van Goof Schep van het Maxima Medisch Centrum. Goof brengt al langer in de praktijk wat ik houtje touwtje doe en wat we met ons Revalidatieprogramma A-Care van een wetenschappelijk fundament voorzien en in het basiszorgpakket laten opnemen: Revalidatie op maat voor een sneller herstel en een Goed, Gelukkig en Gezond leven met Kanker!

De volgende fase start 1december en betekent dat de bescherming met afstotingsremmers afgebouwd wordt. Dan moet blijken of en in welke mate ik afstoting krijg. Ik wapen mij daar tegen. Fysiek door ongeveer 10 uur per week gericht te trainen op conditie en kracht. Geestelijk door sterk te leunen op wat mij zo dierbaar is. Mijn kinderen, maar in deze vooral op Marjolijn, mijn prachtige vrouw. De kracht die zij uitstraalt is intens, voelbaar, mooi, noodzakelijk en tegelijkertijd soms broos. Broos, omdat het niet alleen voor mij een spannende periode is, maar misschien nog wel meer voor haar. Ik heb deze ziekte en krijg deze behandeling. Ik kan er tegen vechten. Marjolijn moet veelal machteloos toezien hoe het zich allemaal voltrekt, bij afwezigheid van mij een gezin draaiende houden, bij haar werkgever goed blijven acteren, toch nog een sociaal leven zien te leven en dat met de vraag in haar achterhoofd of we goed en gezellig met ons gezin de kerst vieren, of dat zij dit als weduwe met twee kinderen moet beleven.

Hoewel ik er zelf niet veel bij nadenk, speelt bij mij ook af en toe de angst op en zoek bij Marjolijn de veiligheid en geborgenheid. Soms troost. Omgekeerd is dit zo moeilijk als je verder geen mogelijkheden tot knokken hebt, maar moet toezien en hoop hebben. Natuurlijk ga ik het redden. Natuurlijk gaan we een mooie kerst vieren en in februari naar de wintersport. En toch kijkt op sommige momenten de angst over onze schouders mee. Tweemaal. Bij mij is dit doodsangst en bij Marjolijn de angst om achter te blijven en er alleen voor te staan.

Leven met kanker is moeilijk, maar ik leef een Goed, Gelukkig en Gezond leven met Kanker! Samenleven met kanker is een veel moeilijkere taak en overkomt je. Het gevoel van machteloosheid moet je overwinnen en vaak op eigen kracht. Daarom is het zo mooi dat hier ook aandacht voor komt en de Leerstoel van Alpe d’HuZes: Leven met Kanker! is goedgekeurd en van start gaat. Niet dat het morgen helpt, maar het biedt perspectief en hoop. Die hoop verliezen Marjolijn en ik niet. De overtuiging dat de finish gehaald wordt ook niet, want ik word goed geholpen. Door mijn dierbaren, mijn topartsen, maar vooral door Marjolijn. Die er altijd is, nooit opgeeft, naast wie ik lig als ik mijn lippen op haar schouder druk en zeg: ‘Ik houd van je Mijntje en ik bewonder je. Ik voel me veilig en sterk bij je. Vertrouw er op dat ik die finish haal. Voor de kinderen, maar zeker ook voor jou.’

‘Welterusten lieveling.’

Peter Kapitein
Opgeven is geen optie